Mag ik je in alle eerlijkheid iets vertellen. Iets dat ik heel spannend vind om te zeggen omdat het nog zo kwetsbaar voelt. Ik heb afgelopen zaterdag tranen van geluk gelaten.
Dat heb ik de laatste jaren veel vaker gedaan maar dan was het om heel andere redenen. Omdat ik schoonheid zag, een onverwacht cadeau ontving, iemand een liefdevolle daad verrichtte of omdat iemand iets liefs tegen me zei dat echt bij me binnenkwam. Maar dit keer is het dus anders. Van een andere orde.
In het afgelopen jaar heb ik al ettelijke ervaringen gehad die me deden inzien dat ik mijn stem aan het terugvinden was. In de jaren daarvoor was mijn stem van binnen al heel duidelijk geworden. Maar hij zat nog opgesloten van binnen. Hij was geblokkeerd en vond geen weg naar buiten. Ik kon die stem geen woorden geven. Niet dat ik geen woorden had maar ergens onderweg verstomden ze. Onderweg naar buiten bevroren ze in het niets.
En nu kwamen daar eindelijk de signalen dat mijn stem begonnen is te ontdooien. De woorden die nu samenvloeien met mijn gevoelens en gedachten en er zomaar uitkomen op een manier zoals ik het ook bedoelde en zonder dat de angst door mijn lijf gierde. Het is een heel nieuwe gewaarwording en het doet me heel veel. Mijn ware stem, in alle zachtheid en kwetsbaarheid.
Ik heb hem nog nooit eerder gehoord volgens mij, ik heb er in elk geval geen herinnering aan. Maar hoe onwennig dit ook nog voelt, het voelt ook heel erg fijn. Alsof ik door mijn eigen woorden aangeraakt wordt van binnen en ze nieuw leven brengen in mij.
Afgelopen zaterdag bracht dat me dus in tranen. En raakte ik een moment in de war omdat ik niet wist wat me overkwam en wat of ik voelde. Ik keek naar binnen en het woord ’trots’ kwam in me op en dat voelde niet fijn. Ik wachtte in stilte en toen trokken de beelden aan me voorbij. Ik ademde er naar toe en doorvoelde het ongemak en zag de pijn die daar in opgesloten lag. Als een zomers briesje trok het aan me voorbij en vervloog het als parfum.
De pijn om de ander te kwetsen en te beschadigen met mijn blijheid, de angst om gelukkig te zijn terwijl de ander lijdt. En toen loste de overtuiging op dat ik niet zou mogen bestaan als een ander lijdt terwijl ik leef, dat ik slecht ben als ik de ander pijn doe. Er ontstond een vrije ruimte om werkelijk te voelen dat ik blij ben met mezelf. Om wie ik geworden ben en wie ik dus altijd in de kern al was. Ik ben mezelf dankbaar voor het pad dat ik gekozen heb en voor elke ervaring die me leerde dit in mezelf te omarmen.
Mijn verscheurde hart is geheeld en ik ben aangekomen aan de overkant: in de onvoorwaardelijke liefde wereld. Het is hier veilig. Ik heb niks meer om bang voor te zijn. Ik ben er klaar voor om het leven voluit te leven!