Dit jaar vier ik dat ik 30 jaar in ‘t Gooi woon. Het was 1 januari 1992 toen ik hier vanuit Breda aankwam. Ik was 21 en begon aan een nieuwe baan in Weesp als enige vrouw in een fabriek vol mannen. Op de vrijdag ervoor hadden ze de presentielijsten al opgehangen van de teams en mijn naam stond erop. Q.M. Saeijs, een onuitspreekbare achternaam die indruk maakte op mijn collega’s in spe. Het hele weekend fantaseerden ze erop los hoe hun nieuwe collega zou zijn. Ze kwamen tot de conclusie dat ik een dijk van een vrouw moest zijn die amper door de deur zou passen.
Ik herinner me hun gezichten nog toen ik de kantine binnen kwam lopen. Ze vergaapten zich met de mond op de knieën. Ik ben klein van stuk, woog 45 kilo en droeg nog altijd kinderkleding maatje 164. Ze herpakten zich met een slok koffie en een lurk aan hun sigaret. Nadat ik me had voorgesteld als Manon rezen de vraagtekens. Hoe ze de achternaam moesten uitspreken en waar de Q voor stond? Ik antwoordde dat ze me Queen Manon mochten noemen als ze dat wilden. Het ijs was gebroken en we gingen aan het werk.
Een paar jaar later trouwde ik met een van die jongens. Op Valentijnsdag, hoe romantisch! Ik had nooit gedacht dat ik zou trouwen, maar ik kon zijn aanbod niet weigeren. Hij was lief en ik vond dat ik dankbaar mocht zijn dat er iemand was die van me kon houden.
Toen de tijd verstreek, ontdekte ik dat het enige probleem was dat mijn echtgenoot een hekel aan kaas had en dat hij groen werd als hij moest vliegen. Kortom, het bleek niet de beste combinatie te zijn met mij als vegetariër en geboorteteken boogschutter die op zoek was naar avontuur. Op elk voorstel dat ik deed om iets te ondernemen, antwoordde hij ‘dat is een goed idee, maar vandaag niet’.
Na elf jaar wachten op wat actie, ben ik van hem gescheiden. Ik verhuisde naar Bussum en kreeg een nieuwe partner die dol was op dansen en reizen. Met hem reisde ik de wereld rond en danste ik hele nachten de salsa. We hebben samen heel veel leuke dingen gedaan. Maar nog altijd bleef Valentijnsdag de dag dat ik terug dacht aan mijn trouwdag. Hoe onromantisch!
Sinds 2015 reis ik alleen de wereld rond en ontmoet ik mensen zoals ik van over de hele wereld. Op de dag van de liefde denk ik nog altijd even terug aan mijn ex-man. Maar vooral vier ik het leven. Dankbaar voor alle mooie mensen die ik heb ontmoet en dat mijn ex-vriend mijn beste maatje is gebleven.