Bert was een weinig benijdenswaardig persoon. Hij was een loser, zover stond vast. Hij bakte er hoegenaamd niets van. Waarvan akte. Zijn leven bestond uit een aaneenschakeling van vastgelopen relaties, voortijdig ontslag bij ontzettend veel baantjes enzovoorts.
Hij was inmiddels de 50 gepasseerd, genoot op dit moment van een adempauze en mocht voorlopig zijn hand ophouden bij de afdeling Bijstand. Geen vetpot, ergo.
Hij was gehuisvest in een zeer klein flatwoninkje in een middelgrote stad gelegen in de provincie Utrecht. Zijn woninkje was slechts aangekleed met zogenaamde afgetrapte meubeltjes betrokken bij de plaatselijke kringloopwinkel.
Hij staarde voor zich uit en begon langzaam maar zeker te mijmeren over zijn stukgelopen en grotendeels mislukt leventje. Hij, als rechtgeaarde hetero-seksueel had een aantal relaties achter de rug en was zeker niet onknap te noemen. Hij monsterde zijn tronie meermalen per dag staand voor de spiegel en zag als hij lachte een mond gevuld met parelwitte tanden.
Houden zo Bert hield hij zich telkenmale voor. Luisteren naar de tandarts. Veelvuldig en met zorg poetsen en dat vervelende klusje bestaand uit het zogenaamde flossen niet overslaan, maar gewoon doen. Allright man, doe ik.
Hij had om zijn saaie leventje ietwat kleur mee te geven, gelukkig een aantal hobby’s die hem nu, zeker nu hij noodgedwongen weer thuis zat gelukkig aangenaam tijdverdrijf boden. Vooral romans en detectives waren boeken die met graagte las. Ook met enige regelmaat frequenteerde hij de bioscoop en daarnaast musicals, mits zijn financiën dat toelieten.
Wat het onderwerp vrouwen aanging had hij zeker niet slecht gescoord. Zijn eerste liefde, de lieftallige Els, een dijk van een vrouwmens om te zien en daarnaast ook nog eens de trotse bezitter van een stel prima hersens was er één om nooit te vergeten. Els was vertegenwoordigster en verwierf daarmee een ruim inkomen. Prettige bijkomstigheid was dat zij kon bogen op een breed sociaal netwerk en Bert maakte daar gretig gebruik van.
Zij was daarnaast een heerlijk schepsel om eens een paar uurtje te rolleblollen in bed en ook Bert aanvaardde dat met alle soorten van genoegens. Kom maar lekker bij me liggen, schone deerne van mij.
Zijn tweede vrouwtje, een zekere Mieke, was er een om evenmin niet licht te vergeten. Ietsje minder knap dan Els, edoch een regelrechte seksbom. Allemachtig, die kon er wat van! Ook zij had een goed betaalde baan als mode-ontwerpster. Zo was dat en niet anders. Ze vergat Bert heus niet, hetgeen het onderwerp financiën aanging. Hier lieve Bert, en stak hem een stapeltje 500 euro biljetjes in zijn grijpgrage handen.
Neen, die Mieke was er een om nooit te vergeten. Hetgeen Bert niet wist was dat zij er meerdere vrienden op nahield. Ach, wat kon hem dat nu schelen. Als hij zijn graantje maar kon blijven meepikken. Voor de rest, who cares?
De derde deerne die zijn hartje had veroverd was ene Bep, inderdaad u raadt het al, afkomstig uit de grote stad Utrecht. Geboren en getogen te Utrecht. Niet bepaald knap qua uiterlijk echter een vrouw gezegend met een stel goed werkende hersens. Bep hield er een eigenaardige hobby op na, ze bezocht met graagte de thuiswedstrijden van de plaatselijke voetbalclub uit Utrecht. Af en toe vergezelde hij haar, echter dit met grote tegenzin. Het voetbal, ergo interesseerde hem geen bal.
Bep was een halfbloedje, in Indonesië geboren, doch opgegroeid in Nederland. Een ware schoonheid, voorzien van een paar prachtogen, een goede boezem en lang krullend haar.
Ze was absoluut niet dom. Integendeel ook zij bezat een heus intellect en had over vrijwel ieder onderwerp een eigen mening. Ze was bloemist en daarnaast, ja, ja het verhaal aangaande de bloemetjes en de bijtjes was voor haar een overbekend verhaal.
Ze was een engeltje in bed, had engelengeduld en lustte er wel pap van. Och, die Bert had er zijn handen vol aan, zowel letterlijk als figuurlijk. Eigenaardig vrouwtje, echter niet weg te denken uit Berts bestaan. Van al die vrouwen vond hij Bep het meest tot de verbeelding spreken. Ach, dat voetbal. Ieder mens, rijk, arm, lang, klein, dik, dun, en rijk of arm hield er wel een eigenaardige hobby op na.
Hij zat in de kamer van zijn flatje al mijmerend zijn tijd te vullen toen er plots werd aangebeld. Hij liep naar de deur en keek in de spion. Een merkwaardig tweetal, een man en vrouw hadden zich geposteerd aan de andere zijde. Hij wachtte nog een half minuutje eer hij, nadat de bel voor de tweede was overgegaan, opendeed.
Berts eerste indruk was een negatieve. De man uitgemonsterd met gleufhoed en het merkwaardig vrouwtje met een heuse baret.
Op de vraag, wat brengt u hier, voerde de man het woord. Na een aantal minuten bleek het tweetal deel uit te maken van de Jehova-getuigen. Dat heb ik weer, dacht Bert. Geen interesse zei Bert resoluut, echter de vertegenwoordigers van hun Jehova hadden vaker met dit bijltje gehakt. Dan maar even laten uitrazen, om ze vervolgens het huis uit te bonjouren.
Die vent echter bleef maar door ouwehoeren. Bert was bepaald niet dom, echter wat die twee hem te zeggen hadden interesseerde hem geen fuck. Lazer op, dacht hij opstandig.
Gelukkig bedacht hij op tijd deze gedachte niet tot uitdrukking te brengen. Toch maar proberen met de nodige tact op zeker moment, beleefd doch dringend het pand te verlaten. En zo geschiedde.
Nadat ze eindelijk waren uitgepraat, was Bert zo verstandig geen woord te retourneren en hun de deur wees. Goedendag, was het enige had gezegd, gedurende zeker een half uur. Ja, kletsen kunnen die lui, zover was duidelijk.
Na enige tijd probeerde hij zijn gedachten te ordenen en zich opnieuw te storten op het, door hem zo geadoreerde mijmeren. Echter dit lukte niet. Steeds weer dacht hij terug aan de stortvloed van woorden, tezamen een verhaal vormend, van de Jehova.
Zoals gezegd, hij had eerder, in zijn tienertijd met dergelijke mensen van doen gehad, maar nu bleef het Jehova-item hangen. Hij besloot naar de plaatselijk bieb te gaan en aldaar middels lijvige naslagwerken zich te verdiepen, c.q te oriënteren in de materie daaraan klevend.
Hij had zich werkelijk uitgesloofd om enig inzicht te verkrijgen waar die mensen voor staan. Jehova- getuigen zetten zich in om volgens het christelijke geloof te leven dat niemand minder dan Jezus onderwees en dat zijn volgelingen beoefenden. Hierna volgde een aantal definities van de schriftelijke leer. Jezus zowel als Abraham en Mozes.
Hetgeen de Jehovas-getuigen werkelijk voor staan is dat ze ervan overtuigd zijn dat we, houd u even vast, in de laatste dagen leven, en dat de mensen het wel kunnen schudden. Uit met de pret, dus.
Bert begreep ook wel dat met dergelijke christelijke overtuigingen niet gespot dient te worden, echter gniffelend nam hij het een en ander tot zich.
Hij besloot, na ampel beraad een keer zo’n bijeenkomst bij te wonen, zomaar voor de grap en vooral om zijn nieuwsgierigheid te bevredigen. Ach, dacht hij, baat het niet schaadt het niet, toch?
Hier maakte Bert echter een grove vergissing die zijn leven resoluut zou veranderen. De grote omslag die het een en ander zou bewerkstelligen. Ja, beste Bert het bleef mensenwerk, waarvan jij er een bent.
Op die bewuste dag waarop Bert een dergelijke bijeenkomst bijwoonde haastte onze hoofdpersonage zich richting een oersaai op een kleine kerkje gelekend gebouw. Eenmaal binnengekomen nam hij plaats op een gammel kleine gestoelte en nam de schare gelovigen in zich op. Vele mannen streng uitgedost, sommige gehuld in een heus driedelig pak en een fiks aantal vrouwen. Allen getooid met een uiterst vroom gezicht en sobere kledij.
Bert had bewust plaats genomen ergens ver achterin het zaaltje waar nog een fiks aantal plaatsen vrij was.
Na enige tijd van schrapen der keel en het rechten der schouders begon vervolgens een ietwat streng en ook eng uitziend oudere man, van middelbare leeftijd, te oreren.
Bert nam hoegenaamd niets van het gesrpokene tot zich en had meer zijn blikveld gericht op het interieur hetgeen volgens zijn inschatting een flinke duit gekost moest hebben. Waar zouden die mensen die poen, benodigd voor de aanschaf zulks vandaan hebben?
Hij nam de schare gelovigen zo goed als hij kon in zich op en hij moest toegeven dat best er wel een aantal knappe deernes tussen zat. Natuurlijk, dat kon eenieder bevroedden kwam Bert ook voor de dames, echter dit keer ook voor specifiek de sfeer en uitstraling als geheel.
Hij probeerde zich, zo goed als hij kon te relaxen en strekte zijn benen voorwaarts. Nou, die eng, tevens chiq gekleedde man kon prachtige volzinnen in de groep aanwezigen gooien. Hetgeen hij oreerde kwam somtijds ook hetgeen Bert in de bieb reeds had vernomen overeen. Hij betrapte zich erop dat langzaam doch resoluut werd meegezogen door de uitlatingen van de professor, zo noemde hij hem maar gemakshalve.
Na een half uurtje werden zijn ogen loom en zwaar en dreigde hij in slaap te vallen. Juist op dat moment kwam er plotsklaps iemand naast hem zitten. Hij probeerde zich te vermannen, echter ging resoluut een stoeltje verderop zitten. Toen hij weer enigszins bij zinnen was keek hij eens vluchtig zijwaarts en probeerde de laatkomer te monsteren. Zo, zo die mocht er zijn. Een prachtig, knap vrouwmens had zoeven een plaatsje vlakbij Bert ingepikt. Een regelrechte beauty, zover was duidelijk.
Hij durfde niet zomaar met haar een gesprekje te beginnen, echter zijn nieuwsgierigheid was overduidelijk gewekt.
De brunette keek strak voor haar uit en zag Bert hoegenaamd niet zitten. Wat een acteertalent school in dit, naar later bleek dit super intellectuele vrouwtje.
Dat ze Berts aanwezigheid niet was ontgaan bleek een een aantal minuten later. Het zou zijn zijn leven voorgoed en totaal veranderen!
Toen inderdaad een kwartiertje later de zitting werd opgeheven begaven de genodigden zich met gezwinde spoed naar buiten, alwaar onder het genot van een drankje nog even werd bijgepraat.
De brunette stelde zich voor en op dat moment begon Ellen, hoe passend bij zo-n beauty deel uit te maken van zijn leven. In haar ogen echter tekenden zich signalen van onrust af. Ze krabbelde vluchtig een aantekening op een klein strookje papier en overhandigde het Bert. Zie je binnenkort, beste man, was het enige wat zij op dat moment kon en wilde zeggen.
Nadat de brunette was verdwenen en in een peperdure Porsche was gestapt en werkelijk oerendhard wegscheurde nam Bert het velletje in ogenschouw en bezag een adres inclusief routebeschrijving. Op het briefje stond verder Ellen Ververde, paragnost gevestigd aan het Rokin nummer 17 te Amsterdam. Ook een telefoonnummer en een pentekening gelijkend op dat van een immens kleurrijk paradijs. Zo interpreteerde Bert dit.
Thuis aangekomen begon Bert de gebeurtenissen van de afgelopen dag te evalueren en bekeek talloze malen het kleurrijke prentje met die tot de verbeelding sprekende naam. Hij zou zeker, dat stond vast met haar in contact treden en besloot haar de volgende dag op te bellen. Zo gezegd, zo gedaan, tenminste dat dacht hij. Echter ’s avonds in zijn bed gelegen kon hij de slaap maar niet vatten en besloot hij de stoute schoenen aan te trekken en besloot hij dan maar direct te bellen.
Na een aantal malen het nummer gedraaid te hebben kreeg hij enkel het antwoordapparaat te pakken. Een lichte teleurstelling maakte zich van hem meester. Enige troost bood het hem echter wel dat hij haar stem eens rustig tot zich te nemen. Ze had een lief en een soort zalvend stemgeluid. Ook heel rustig en lieflijk zowel als bekoorlijk klonk hij.
Alleen al haar stem aan te kunnen horen bood een zekere troost. Hij zou vast met Ellen kunnen omgaan en kon haast niet wachten tot de volgende dag.
Toen hij, na zoals verwacht een rusteloze nacht zich na een heerlijk warm bad in de kleding hees stapte hij niet lang hierna in zijn Citroen ds en spoedde zich, via de a 2 richting Amsterdam. Tijd voor een ontbijtje gunde hij zichzelf niet. Het enige dat hij tot zich had genomen was een halve liter volle melk. Hij voelde zich aangenaam gestrest.
Eenmaal de ringweg te Amsterdam te zijn opgedraaid had dat aangename, hinderlijk maar waar, plaats gemaakt voor een zekere mate van nervositeit. Niets van aantrekken hield hij zichzelf voor. Eenmaal bij Ellen aangekomen zou die stress vast en zeker snel verdwijnen, dat wist hij zeker. Honderd procent zeker.
Na de gebruikelijke smalle weggetjes, zo typerend voor de Amsterdamse binnenstad, hield hij de weg nabij het Rokin in de gaten om op deze manier een parkeergarage te ontdekkende alwaar hij zijn karretje kwijt kon.
Een kleine tweehonderd scheidden hem van het Rokin, toen bijna een fietser omverreed. Idioot dacht hij, rechts heeft immers voorrang en snelverkeer voor langzaam verkeer, zo luidden de regels, toch?
Eindelijk ontdekte hij een ondergrondse parkeergelegenheid en handig manoeuvreerde hij zijn bolide ergens achterin in garage. Ietwat gehaast beende hij naar een parkeermeter, geplaatst voorin de parkeergarage.
Daar gaan we dan, dacht hij opgetogen. Eindelijk op weg naar die lieftallige brunette. Na een stief kwartiertje lopen, bereikte hij de plek van bestemming.
Eer hij aanbelde besloot hij eerstens de woning aan een nadere beschouwing te onderwerpen. Allemachtig, dacht hij ongelovig, wat een kast van een huis. De vergelijking met een klein paleisje misstond absoluut niet. Na een aantal minuten zo te hebben gestaan, besloot hij aan te bellen.
Het duurde een tweetal minuten eer werd opengedaan, echter het was, dit tot zijn grote onsteltenis niet de lieftallige Ellen die opendeed. Hij zag een keurig verzorgde man van middelbare leeftijd, getooid met een heuse ringbaard. U wenst, vroeg hij? Ik vroeg vervolgens naar Ellen Ververde. Moment, meneer, sprak hij in een keurig beschaafd ABN.
Na een een aantal minuten, die in Berts ogen eeuwen duurden kwam de ringbaard retour en sommeerde hem te volgen. Na enige momenten betraden ze een een ovaal-vormige ruimte waar, tot Berts grote vreugde ook Ellen aanwezig was.
Hallo, Ellen, pardon, ik bedoel mevrouw Verveder ik ben heel blij u hier te zien en ben erg ONDER DE INDRUK VAN UW VERSCHIJNING. Staat u mij toe dat ik u Ellen noem?
Ellen schonk een watertje in en keek keek Bert in zijn mooie, dromerige ogen aan.
De brunette, die zo mogelijk nog mooier oogde dan gisteren, was gekleed in een kanarie-geel jurkje en droeg parmantige hoge hak schoentjes. Nogmaals, wat een uitgesproken schoonheid was ze toch en wat zag ze er toch charmant uit. Het maakte in ieder geval een verpletterende indruk op Bert, die zich had voorgenomen, koste wat het kost, haar tot de zijne zal maken. Zover staat vast, dacht hij dromerig.
Nadat ze zich had voorgesteld, begon ze op Bert in te praten. Kennelijk wist ze van Berts leven van de hoed en de rand. Ze somde namelijk een aantal op feiten beruste waarheden op, die op Bert een verpletterende indruk maakten. Hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat ze dit alles reeds wist?
Zij oreerde dit met zoveel nadruk dat Bert er een beetje nerveus door werd. Doch dit deed zij zo lieflijk en met zoveel liefde dat Bert er absoluut geen kwaad in zag. Integendeel. Naarmate haar monoloog vorderde begon Bert er God zij dank ietwat rustiger van te worden en wist hij met stelligheid dat hij nu al verliefd op haar was.
Wat een schat van een van een vrouw toch, die Ellen.
Toen ze eindelijk klaar was keek ze Bert doordringend aan met een tweetal prachtig diep groen gekleurde ogen. Na een minuut van stilzwijgen durfde Bert eindelijk iets te zeggen en vroeg hoe het in hemelsnaam mogelijk was dat zij dit alles van zijn prive-leven wist. Och, een kwestie van observatie, mimiek, houding en natuurlijk het raadplegen van de kaarten.
Op de vraag, welke kaarten bedoel je, Ellen antwoordde ze, de tarotkaarten natuurlijk, suffie!
Toen Bert opnieuw een vraag wilde stellen begon Ellen wederom te verhalen, dit keer over de Jehova-s getuigen. Laat je niet in, Bert met dit soort lieden. Ware duivels, addergebroed is het, in 1 woord. Ze pikken eerst al je bezittingen in, en laten je vervolgens barsten. Luister alsjeblieft goed, man. Wat ik je nu verteld heb is 100 procent de waarheid, honderd procent, Bert, lieverd.
Dit lieverd ging er bij Bert wel in. Welk een heerlijk gevoel, toch. Zijn verliefdheid begon langzaam over te hellen naar liefde en begeerte tegelijkertijd. Hij ging ervan uit dat Ellen hetzelfde over hem dacht, doch hij wist zich te corrigeren.
Hij kende zichzelf natuurlijk het best en bedacht bijtijds dat hij een ware seksist was en altijd wel zou blijven. Rustig blijven mannetje, sprak hij zich vermanend toe. Geen overhaast iets om vervolgens je neus te stoten. Neen, geen denken aan. Dit diende met rust en overleg aangepakt te worden.
Toen Ellen hem weer eens aankeek, sprak ze, neem plaats, beste man en wees ze naar een eenvoudig, doch functioneel tafeltje. Vervolgens haalde ze een stel kaarten te voorschijn gehuld in een zwart gekleurd etuitje en legde ze op tafel.
Doe je ogen dicht, Bert en denk aan iets neutraals. Hij dacht echter natuurlijk aan Ellen, het wonderbaarlijk schepsel die hij pas twee dagen kende. Niet doen, Bert beval Ellen hem, niet aan mij denken, iets neutraals, mannetje zoals ik je had gezegd. Bert was met stomheid geslagen. Hoe wist zij dit? Hij dacht, als well-edecated man natuurlijk aan telepathie. Sommige mensen zweerden erbij, anderen verzonden het naar het rijk der fabelen.
Hij probeerde opnieuw aan iets neutraals te denken en gaf zich moeite aan iets centraal primitief te denken. Hij zag nu het ouderlijk huis waar hij was opgegroeid en probeerde dit tafereeltje vast te houden. Wonderwel gelukte dit hem. Dat is beter, Bert en probeer dit enige minuten vast te houden, zei ze met haar zwoel stemgeluid. Wat een engeltje is dat toch, dacht hij.
Na een minuutje van stilzwijgen, tijdens welke het BERT wonderwel gelukte het voornoemd tafereeltje vast te houden, begon die lieve Ellen met haar zoet stemgeluid te praten en liet tegelijkertijd Bert een aantal antwoorden op de door haar gestelde vragen te geven. Die vragen waren vrijwel allen aan vroeger tijd, lees de tienerjaren van Bert gerelateerd.
Onderwijl probeerde Bert krampachtig het ouderlijk huis voor ogen te houden. Hij zag beider ouders weer. Zijn vader, een noeste harde fabrieksarbeider en moederlief, een zorgzame, goed mens altijd bezig met de vereiste goede, degelijke opvoeding van haar koters.
Je doet het heel goed Bert honnepon, houden zo Bert, complimentjes hoor. Dit was niet tegen dovemansoren gezegd. Hoe goed het hem dit deed. Die lieve schat ook. Hij moest er bijna van huilen.
Na een klein half uurtje deed lieverdje Ellen er het zwijgen toe. Toen ze naar Berts bevindingen vroeg, wist hij enkel uit te brengen, het was heerlijk, het was heerlijk. Ik voel me zo heerlijk ontspannen in jouw omgeving Ellen en hij meende dit. Honderd procent op waarheid berustend.
Hij gooide het eruit eer hij het wist. Ik ben tot over mijn oren verliefd op jou, Ellen en ik kan er niets aan doen.
Hij wilde haar verhalen over de relaties die hij reeds achter de rug had, maar vrijwel direct daarop volgende zei ze, stil maar. Ik weet alles Bert, mijn klein konijntje van me. Van al die verbroken relaties weet ik van de hoed en de rand. Hoe, vroeg. Stil, maar, kwestie van vooronderzoek, antecedenten natrekken. Ik laat me natuurlijk niet met ieder manpersoon in. Jou echter, konijntje acht ik hoog en ik wil je dan ook vragen mij drie maal per week op te zoeken.
We gaan dan verder met de tarot-kaarten en we gaan jouw verleden analyseren en proberen het heden stap voor stap letterlijk en figuurlijk in kaart te brengen, dit alles met de tarot kaarten, wat vindt jij van dit voorstel, Bert?
Natuurlijk wil ik dat, mijn duifje, mijn allerliefste. Zo kwam het dat ze na een ietwat koel kusje op beider wangen afscheid van elkaar namen.
Eenmaal thuisgekomen zei Bert helemaal niets en genoot zichtbaar intens na. Hij evalueerde en mijmerde een beetje en trok de conclusie dat hij absoluut niet meer zonder Ellen door het leven wilde. Zou zij dit ook willen? Dit was natuurlijk de hamvraag. Hij schonk zich een lekker grolschje in, en genoot er intens van. Hij was bereid voor Ellen door het vuur te gaan, zover stond vast.
Toen hij na een aantal biertjes trek kreeg in iets hartig gooide hij behendig een lekkere tonijn pizza in de oven. Nadat hij was uitgegeten nam hij een lekkere warme douche en zag Ellen weer voor zijn geestesoog, Heerlijk schepsel, dacht hij. Hij begon, dit uit pure blijdschap hardop een liedje van The Outsiders, genaamd touch te zingen en voelde zich heerlijk relaxed.
Tegen middernacht kroop hij onder de warme dekens, natuurlijk denkend aan Ellen. Mijn beauty! schreeuwde hij van pure blijdschap. Iedereen mag het horen en weten. Ja, ja bert is verliefd. Enige dissonant was dat hij zich vervolgens bevredigde en genoodzaakt was opnieuw een douche te nemen en zijn bed te verschonen. Viespeuk, dacht hij en boog van schaamte voorover. Kluns, die je bent, hield hij zich verwijtend voot.
De dagen die hem scheidden van zijn derde ontmoeting van zijn duifje waren een ware kwelling. Hij durfde haar niet op te bellen, ze mocht eens met iets anders bezig zijn, iets heel belangrijks, wellicht. Hij overdacht nogmaals zijn verleden, zijn ex-vrouwen, c.q vriendinnen en wensten allen het beste. Fuck off, you all.
Eindelijk was het zover. De derde ontmoeting met Ellen zou weldra daar zijn. Hij was dodelijk vermoeid, had bereslecht geslapen, echter liet zich door dit feit niet uit het veld slaan.
Hij verliet zijn flatwoninkje en repte zich gehaast naar de citroen ds. Hij startte de auto en constateerde dat hij die kolere auto niet aan de praat kreeg. Wat nu? Goede raad was duur. Een technische vriend bellen? Bij de buren startkabels vragen? Wanhopig liep hij de oplossingen een voor een na. Tenslotte gelukte het hem een stel startkabels te bemachtigen, geleend van bevriende buren. Het probleem lag bij de accu.
Na een vijftal minuten kreeg hij het oude vertrouwde karretje weer aan de praat en haastte zich, na eerst een dankend woordje gericht aan de buren, richting Amsterdam. Het reisje duurde niet langer dan drie kwartier, mede dankzij het feit dat het op de weg erg rustig was, geen files gelukkig.
Eenmaal in Amterdam aangekomen kostte het hem veel meer moeite een een goede parkeerplaats te bemachtigen. Hij wist dat het Rokin een drietal parkeergarages kende, echter deze lagen wel enige honderden meter van elkaar. Geen nood, dacht hij. Het zal me wel lukken.
Na enige tijd zo gelaveerd te hebben met met auto vond hij eindelijk een geschikte parkeerplaats, echter een die totaal geen parkeer-palen telde. Tenminste zo leek het. Verdomme, dit moest mij weer overkomen. Hij vond er een, God zij dank net aan de ingang van de ondergrondse parkeergarage. Die klote palen ook altijd, schold hij.
Hij had er flink de pas in richting Rokin nummer 17 waar zijn liefje Ellen hem zou opwachten. Gelukkig, eindelijk na een stevige wandeling van een twintigtal minuten stond hij wederom bij het juiste adres, en belde aan.
Na een tweetal minuten, die hem echter uren leken te duren, werd hem wederom opengedaan door meneer ringbaard, die hem nog wel wist herinneren. Komt u maar mee, jongeman, mevrouw Ververde verwacht u. Zijn hartje liep nu al over van liefde.
Eenmaal in de kamer aangekomen, waar overigens Ellen nog niet aanwezig was, wachtte hij geduldig. Alhoewel, geduld had hij nauwelijks. God zij dank, daar was zij. Het moet gezegd, ze zag er fantastisch uit. Haar paarse jurk van satijn en haar elegante schoentje en de de nodige make-up die haar vrouw zijn accentueerde maakte van haar een plaatje.
Toen hij haar zo zag kon hij zich niet langer beheersen en stoof op haar af. O, Ellen , ik heb je zo gemist. Onderwijl had hij haar beetgepakt en kusten ze elkaar, dit voor de eerste keer innig.
Bert, beste man we moeten eens even ernstig met elkaar spreken. Ik heb, net als jij naar dit moment uitgezien, echter je bent weer stout geweest, en keek hem vervolgens streng aan.
Jezelf bevredigen met mij voor jouw geestesoog geeft toch geen pas, zeg nou zelf, domoor. Maar, probeerde Bert, echter Ellen was hem voor en zei resoluut, toen we afscheid namen de voorlaatste keer, zag ik dat je iets stouts van plan was. Past toch niet bij een 53 jarige man, besloot zij.
Bert probeerde haar een en ander uit te leggen en verklaarde Ellen de liefde. Bert, zei ze op strenge wijze, ik moet je iets zeggen. Het betreft je eeuwigdurende geslachtsdrift die jouw parten speelt. Het achtervolgt jou al heel je leven, waar of niet. Geef een eerlijk antwoord, lieverd. Hij kon niet meer dan dit feit te beamen. Echter, schaamde zich er niet voor. Had zichzelf ook niet gemaakt, toch?
Enige tijd later waren beide geliefde druk in de weer met de beroemde tarotkaarten en legde Ellen de betekenissen van elk der kaarten uit. Vervolgens stelde ze, het leggen van tarotkaarten kun je zien als een manier om met behulp van symboolkaarten inzicht te krijgen in allerlei aspecten van het dagelijks leven. Je kunt de tarot gebruiken als je inzicht wilt hebben die te maken hebben met liefde, werk, bewustzijn of je eigen ontwikkeling.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen. Dat oeroude instinct, namelijk de liefde zit het wel geramd, ergo het ziet er gunstig voor je uit, Bert. Ben jij dat, Ellen, hopend op een bevestigend antwoord. Haar antwoord was slechts een zwoele glimlach en een vette knipoog.
Hij kon zich niet langer beheersen en nam haar in de houtgreep. Dit liet zij met vol overgave toe. Hij griende als een klein kind. Mijn liefje, mijn allerliefst Ellen, in hou van je met heel mijn hart. Wil je alsjeblieft mijn vrouw worden, honnepon? Het ging erin als koek. Haar antwoord luidde, natuurlijk wil ik dat, lieverd, echter we zullen en dit zal jij niet leuk vinden, toch een keer naar die duivels, dat addergebroed moeten terugkeren.
Echter wees niet bezorgd, ze krijgen mij niet klein. Laat mij dat varkentje maar eens wassen. Na een stevig uurtje met de tarotkaarten in de weer te zijn geweest, stelde ze doodleuk voor om samen met hem het bed te delen. Bert schreeuwde bijkans het Rokin bijeen om haar zijn zogenaamde fiat te geven. O, lieverd ik hou zoveel van je. Ik weet het niet goed onder woorden te brengen, neem van mij aan dat ik zielsveel van je hou.
Na eerst wat glazen wijn genuttigd te hebben en onder vrolijke kout vertrokken ze daaropvolgend het, zeg maar, naar huisje weltevree en bedreven ze de liefde.
Na een tweetal lange, heerlijke uren lagen beide uitgeput in elkaars armen verstrengeld en verzonken zij in een diepe slaap.
De volgende morgen, het was inmiddels half elf werd ons hoofdpersonage als eerste wakker en aanschouwde zijn duifje, nog immer slapend. Hij voelde zich heerlijk uitgerust en relaxed en kroop voorzichtig uit het luxueuze bed. Hij besloot heerlijk warm bad te nemen en schouwde de inrichting van de badkamer. Moet een flinke duit hebben gekost, Marmeren, vergulde kranen, glas-in-lood ramen en niet te vergeten de even zo luxe doucheruimte.
Toen hij zo in het warme sop lag te badderen liet hij zijn gedachten eens de vrije loop, natuurlijk aangaande Ellen, zijn zoals het er nu voorstond zijn toekomstige vrouw. Hij rilde van opwinding en zou het bijna uitschreeuwen, enkel en alleen, nu hij de ware eindelijk had ontmoet.
Terwijl hij zich droogde aan een zeer luxueus, van alle van de regenboog voorziene, badhanddoek, bedacht hij een plannetje. Hij zou haar verassen met een heerlijk ontbijtje. Zijn maag begon inmiddels ook alweer te knorren. Dat zou er wel inlopen. Na zich aangekleed te hebben begaf hij zich rich keuken, annex kitchenette en zag dat er heel veel, zo niet aan alles was gedacht. Mooi, alles voorradig, dus.
Toen hij bezig was de ontbijttafel te dekken, hoorde hij een vreemd geluid, afkomstig uit de slaapkamer, waar zijn geliefde nog immer lag te slapen. Toch maar even checken, voor de zekerheid. Na het betreden van de slaapkamer zag hij Ellen in de foetus-houding, echter lag in een diepe slaap en snurkte immens. Hij gniffelde een beetje en vertrok weer.
De ontbijttafel was zo goed als klaar. Hij had, zijns inziens aan alles gedacht. Het wachten was op Ellen. Hij hoorde op een gegeven moment geluiden uit de slaapkamer en dacht dat zijn liefde nu wel in aantocht was, echter toen dit niet gebeurde, besloot hij nogmaals de slaapkamer te visiteren. Hij zag haar liggen, nog altijd in de foetus-houding. Zij sprak hem toe, ben je wakker, lieverd? Al een paar uur schoonheid, maar vertel me, wanneer veruil jij je warme bed voor een heerlijk warm bad. Ik zal hem alvast laten vollopen, zei Bert.
Zo gezegd, zo gedaan. Eerst hield hij haar vast en in een innige knuffel.
Ellen toonde zich aangenaam verrast toen zij de ontbijttafel bekeek. Je hebt ook werkelijk aan alles gedacht, he? Doe me best, zei Bert. Terwijl ze aten van de dis ontvouwde zij haar plannen aangaande die vervelende Jehova-getuigen. Bert leek het allemaal maar niets. Het liefst zou hij samen met haar naar een zonnig, warm land emigreren, alwaar ze nog lang en gelukkig leefden.
Het was de vastberadenheid van haar stem en tevens de ontspannen manier waarop ze het een en ander zei. Oke, zei Bert, ik vertrouw je en zal je steunen, natuurlijk.
De bijeenkomst van die vervelende Jehova’s-getuigen was gepland op een zaterdagavond in een klein dorpje, verscholen in de bossen van de Hoge-Veluwe.
Toen ze daar arriveerden met de Porsche, een waarlijk formule een bolide, was reeds een aantal mensen op de been. Bert schatte zeker een stuk of 20. Na een soort begin-signaal, bestaand uit het luid claxonneren van een soort toeter, gingen de genodigden naar binnen. Hun aantal bestond nu zeker uit een stuk of 50, en hupsakee daar gingen.
Ellen had Bert al verteld vooral te letten op de woordvoerder, die Bert nog kende van de eerste maal dat hij hier was. Een vervelend heerschap, die met zijn sonore stemgeluid die menigeen in een diepe, gezonde slaap deed vallen.
Ellen kneep Bert in zijn oren en fluisterde hem toe, let vooral op hem. Hij is in mijn ogen de personificatie van de duivel, zowaar ik het zeg. Hij heeft ervoor gezorgd dat mijn beider ouder aan de bedelstaf geraakten, zowaar ik hier sta.
Hij kreeg nu volop de tijd dat minachtende sujet in ogenschouw te nemen en inderdaad, het leek hem een regelrechte gluiperd, die vent. Als hij iets probeert Ellen aan te doen, dan ben ik in staat hem te doden.
Op een gegeven moment, de , zeg maar preek liep bijna ten einde, zei Ellen, jij blijft hier, mijn liefste, ik handel dit alleen af.
Bert probeerde haar te stoppen, maar was al te laat. Weg was zij. Bert bleef, dit met tegenzin alleen achter en hield goed in de gaten waar de twee kemphanen zich op dit moment ophielden.
Rustig blijven, Bert hield hij zich voor. Ellen staat haar mannetje, lees vrouwtje wel, jongen, wees maar niet bang.
Eindelijk, na zeker een half uur waren ze eruit en zag HIJ Ellen, maar nu alleen naar hem toelopen. Zo, Bert, klusje geklaard, ik heb mijn zin gekregen.
Op de terugweg ratelde Ellen aan een stuk door. Ze had die lul eens flink de waarheid gezegd en niet zo zuinig ook. Ze had haar oudersgerehabiliteerd en helaas het is maar geld, die kerel flink laten schuiven. En terecht, naar Bert begreep.
Eenmaal thuisgekomen stond nog een tijdlang stil mbt die bijeenkomst, echter ontvouwde ook haar plannen over hun beider toekomstig.
Bert was na dit nieuws in zijn nopjes en huilde van geluk en blijdschap.
Ze zouden over enkele weken samen het vliegtuig nemen, die hun naar eindbestemming Egypte zou brengen, met achterlating van een goed florerende praktijk van Ellen.
De weken vlogen voorbij en het was niet lang daarna dat hun Porsche op Schiphol airport werd ingeladen en de beide hoofdpersonages van dit verhaal, bracht naar het idyllische Egypte, alwaar Ellen Bert een drietal kerngezonde kinderen schonk en ge nog lang en gelukkig samen door het leven gingen.
Lex