De eerste maand van mijn nieuwe baan zit erop. Ik voel me net Alice in wonderland, steeds vol verwondering over wat me nu weer ten deel valt. Zoals vandaag toen ik een brief van het pensioenfonds op mijn deurmat aantrof. Oh ja! Verrassing! Er wordt, nu ik weer werknemer ben, ook weer gewerkt aan mijn ‘appeltje voor de dorst’. Ik ben benieuwd hoever dat het ontstane pensioengat dicht van de afgelopen 18 jaar zelfstandig ondernemerschap.
Mijn eerste salaris bleek ik al ver voor het einde van vorige maand ontvangen te hebben. Oh ja! Zo gaat dat haha! Om netjes je rekeningen te kunnen betalen voor de eerste van de maand. Het bracht me weer even terug naar de tijd dat ik nog 18 lentes jong was en aan mijn avontuur in de techniek begon. Vanuit een project van het arbeidsbureau om vrouwen in de techniek aan het werk te krijgen, om de arbeidskrapte aldaar op te lossen, startte ik met een BBL-vakopleiding procestechniek en startte als procesoperator in een polystyreen fabriek.
Mijn aanvangssalaris was het dubbele van wat ik verdiend had in de horeca en dat voor de helft van de werktijd met nochtans ‘twee linkerhanden’. Het grootste geschenk vond ik echter dat ik eindelijk weer gelegenheid had om te leren en ook nog in de baas zijn tijd!
Ergens in die eerste week, tijdens een pauze in de kantine, ontving ik mijn eerste les in ‘het is maar net wat je gewend bent’. Mijn mond viel open van verbazing toen ik al die ‘oude rotten’ zich hoorde beklagen over het karige salaris, de magere arbeidsvoorwaarden en de verschrikkelijke arbeidsomstandigheden. Pardoes riep ik iets uit omdat ik zo onthutst was over zoveel negativiteit! Heel even viel er een stilte door mijn intermezzo en werd er mijn kant op gekeken maar in de volgende minuut kwam de klachtenregen als van ouds weer op gang.
Nog een déjà vu maar dan wel vanaf de andere kant van de medaille, het digitale werkgeverschap. Want in de tijd toen deze trend opkwam heb ik als ZZP-er dergelijke implementatieprocessen begeleid voor mijn opdrachtgevers als P&O adviseur. Zouden de uitdagingen die ik nu ondervind om op te schakelen met alle technische vernuften om hybride mijn werk te kunnen doen ‘payback time’ zijn? Mijn lot wegens opgebouwd karma door destijds bijgedragen te hebben aan de digitalisering van de wereld.
Of is het juist een geschenk? Een harmoniserende tegenkracht voor mijn antipathie tegen de digitalisering van de wereld die drempels opwerpt om mee te kunnen doen en ook erosie genereert van onze natuurlijke competenties als mens. Of misschien is het mijn volgende les in verdraagzaamheid? Zodat ik naast mijn geduld voor mensen en mijzelf, nu ook verzacht en geduldig wordt met technische dingen om mijn vurige temperament in betere banen te leiden?
Wat echter een geheel nieuwe ervaring is, is de trots die ik voel als werknemer van een werkgever die ergens voor staat waar ik in geloof. Langzaamaan leer ik alle teams en bewoners kennen en ontdek ik hoe divers en breed het aanbod is dat onze organisatie levert om het leven te verrijken en te veraangenamen voor onze bewoners en cliënten door onze manier van herstelondersteunende zorg te leveren. En geen dag is hetzelfde!
Zo gaf ik gisteren samen met een aantal collega’s, met ieder zijn eigen expertise en ervaring, voorlichting. Het betrof een groep 13 en 14 jarigen ter hun beroepsoriëntatie in onze nieuwe woonlocatie op de Zonnelaan in Hilversum die net compleet gerenoveerd is. De jongelingen waren tevreden en werden door de bewoners goed ontvangen toen we ze tijdens het koffiemoment ‘s middags trakteerden op een plakje cake dat wij in hun keuken hadden ‘gebrouwen’. Terwijl we in de ochtend het spel ‘Een steekje los’ speelden met de groep en dat zichtbaar goed werkte om het leeftijdsverschil en de verschillende belevingswerelden te overbruggen.