Het was 2004 toen ik een workshop ‘innerlijk kind’ volgde bij Piet en Mary Weisfelt. Twee liefdevolle mensen met een enorme draagkracht.
Na de ontvangen boodschap van Christiane Beerlandt popte het in me op hoe ik daar in die workshop een opdracht had uitgevoerd. Een brief schrijven vanuit je innerlijke kind met je niet dominante hand en deze per post naar jezelf opsturen.
Ik was toentertijd erg sceptisch of dat die brief nou wel van mijn innerlijke kind kwam. Ik was nogal geblokkeerd en alles dat ook maar een zweem droeg van spiritualiteit serveerde ik af. Wat had ik er aan? Ik zocht antwoorden voor dit leven, hoe ik het hier en nu kon stellen met mezelf en anderen en hoe ik het leven leefbaar en lichter kon maken? 🙂
Na enig zoeken vond ik de brief van mijn innerlijk kind in zijn envelop in een bewaard koffertje vol met oude papierwaren. Meer herinneringen kwamen terug van die workshop. Ik had dagelijks bij het opstaan, het gevoel dat ik een molensteen om mijn nek had om mee te torsen en ik had geen idee hoe ik die af moest leggen. Ik hoopte op bevrijding door deel te nemen of op zijn minst aanwijzingen te ontvangen over hoe ik dat kon doen. Bij een andere oefening moesten we onze gezinssamenstelling uittekenen op een vel papier en dit in tweetallen bespreken. Ik weet nog hoe ik overvallen werd door een gevoel van paniek omdat ik geen idee had hoe ik deze opdracht ten uitvoer kon brengen.
Ik verkeerde in totale verwarring over mijn gezin van herkomst.
Wie hoorde daarbij? Welk moment in mijn jeugd moest ik kiezen om dat op tekening over te brengen? Hoe moest ik de mensen die er nooit geweest waren, maar wel bij me hoorden, erin benoemen en waar moest ik die positioneren? En hoe moest ik de mensen die uit het zicht waren maar naar wiens nabijheid ik zo verlangde een plek geven? En hoe kon ik dit verwoorden naar mijn gesprekspartner?
Het was teveel om op te noemen en zelf begreep ik mijn ‘nest’ nog het allerminst. Ik kon er behalve wat waterlanders en me vermannen geen woorden voor vinden. Wat heb ik veel opgehelderd door de jaren. Wat een bergen innerlijk werk heb ik verzet. Wat een tocht vol stormen en aarde bevingen.
De laatste jaren bevind ik me in rustig vaarwater en raak ik steeds meer vervuld van dankbaarheid voor de weg die ik heb gelopen en ervoor heb gekozen het allemaal onder ogen te zien en te doorvoelen.
Wat een bevrijding om zonder molensteen door het leven te gaan. Diep tevreden met de mens die ik geworden ben. Dank je wel lieve Manon. Je bent een mooie ziel.